ອະຄະຕິ ຫລື ອັກຄະຕິ ຄືຄວາມລຳອຽງ. ຄົນສ່ວນຫລາຍເຂົ້າໃຈວ່າອະຄະຕິຄືຄວາມລຳອຽງທີ່ຜິດຜ້ຽນຈາກຄວາມເປັນຈິງ ເພາະຄວາມຊັງຂອງຄົນໜຶ່ງຕໍ່ຄົນອື່ນ. ຍ້ອນຄວາມຊັງ ຄວາມບໍ່ມັກ
ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວ ອະຄະຕິບໍ່ມີພຽງແຕ່ຄວາມລຳອຽງເພາະຊັງ ແຕ່ວ່າມັນຍັງລວມເອົາສິ່ງອື່ນດ້ວຍ ໂດຍມີ 4 ປະການດັ່ງນີ້:
1. ລຳອຽງເພາະຄວາມຮັກ
2. ລຳອຽງເພາະຄວາມຊັງ
3. ລຳອຽງເພາະຄວາມຫລົງ
4. ລຳອຽງເພາະຄວາມເກງກົວ
ທຸກຄົນເກີດມາໃຜກໍຢາກຫລືໃຝ່ຝັນຄວາມຈະເຣີນຮຸ່ງເຮືອງ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການຮຽນ, ການເຮັດວຽກ ຫລືຕະຫລອດຊີວິດຄອບຄົວ ແຕ່ຈະເຮັດແນວໃດຈິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ຕົນເອງມີຄວາມຈະເຣີນສົມດັ່ງຄວາມປາດຖະໜາ. ພຣະພຸດທະເຈົ້າ ພຣະອົງຕຣັດໄວ້ມູນເຫດທີ່ຈະພາໃຫ້ຄົນໄປສູ່ຄວາມຈະເຣີນນັ້ນຄືຕ້ອງອາໄສ ຈັກ 4 ປະການຄື:
1. ປະຕິຣູປະເທສະວາສະ ຢູ່ໃນປະເທດອັນສົມຄວນ
2. ສັບປຸຣິສູປັດສະຍະ ຄົບສັດຕະບຸຣຸດ
3. ອັດຕະສຳມາປະນິທິ ຕັ້ງຕົນໄວ້ຊອບ
4. ປຸບເພກະຕະປຸນຍະຕາ ຄວາມເປັນຜູ້ມີບຸນວາດສະໜາ (ຄືກະທຳຄວາມດີມາໄວ້ໃນປາງກ່ອນ)
ການຢູ່ໃນປະເທດອັນສົມຄວນໝາຍເຖິງການຢູ່ໃນສະຖານທີ່ ທີ່ເໝາະສົມ ເຊິ່ງມີສັດຕະບຸຣຸດ (ຄົນດີມີສິນທຳ) ອາໄສຢູ່ ເພາະການມີສັດຕະບຸຣຸດອາໄສຢູ່ ເຮົາກໍຈະໄດ້ອາໄສຄຳສອນຫລືຄຳແນະນຳຂອງທ່ານ. ເມື່ອເຮົາມີຄວາມຮູ້ແລະໄດ້ຮັບຟັງຄຳສັ່ງສອນຂອງທ່ານ ເຮົາກໍຈະຕັ້ງຕົນໄວ້ຊອບ. ເວລາເຮົາຍັງນ້ອຍເຮົາມີພໍ່ແມ່ ຄູບາອາຈານ ເປັນສັດຕະບຸຣຸດຂອງເຮົາ ແລະເວລາໃຫຍ່ມາເຮົາກໍຄວນມີສັດຕະບຸຣຸດເປັນທີ່ເພິ່ງອາໄສ. ແຕ່ຫາກເຮົາເປັນຄົນທີ່ມີບຸນວາດສະໜາມາກ່ອນກໍຍິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມຈະເຣີນຮຸ່ງເຮືອງຫລາຍຍິ່ງຂື້ນ.
ຄົນສ່ວນຫລາຍບໍ່ມັກໃຫ້ຜູ້ອື່ນສອນ ໂດຍສະເພາະຜູ້ນ້ອຍສອນຜູ້ໃຫຍ່ຍິ່ງຮ້າຍແຮງ. ຄວາມເປັນຈິງບໍ່ວ່າຈະເປັນຜູ້ນ້ອຍຫລືຜູ້ໃຫຍ່ ຖ້າຄົນນັ້ນຫາກມີຄວາມຮູ້ ຄູ່ຄຸນນະທຳແລ້ວ ເຮົາກໍຄວນຟັງດ້ວຍຄວາມເຄົາຣົບ ເພາະການຟັງທີ່ດີຍ່ອມຈະໃຫ້ເກີດປັນຍາ. ການຈະຟັງຜູ້ໃດນັ້ນ ມີຫລັກຢູ່ 2 ຂໍ້ຄື: ຜູ້ນັ້ນມີຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດ ຫລືມີປະສົບການມາກ່ອນ ແລະ ຜູ້ນັ້ນເປັນຄົນດີ ຫວັງດີຕໍ່ເຮົາ ຫລືຢ່າງໜ້ອຍກໍບໍ່ມີໄດ້ມີເສຍກັບການເຮົາ (ເປັນກາງ).
-----------------
ສາມັນລັກສະນະ ຫລື ພຣະ ໄຕຣລັກສະນະແມ່ນຫຍັງ? ມີຈັກຢ່າງແລະມີຄວາມສຳຄັນແນວໃດ? ປຸຖຸຊົນພວກເຮົາຈະເຫັນພຣະໄຕຣໄດ້ແນວໃດ? ຖ້າເຫັນແລ້ວຈະມີຜົນດີແນວໃດ?
ຄືຄວາມມີລັກສະນະຄ້າຍຄືກັນແຫ່ງສັງຂານ ຫລືສັບພະສິ່ງໃນໂລກ, ຖ້າຈະແປວ່າຄວາມີລັກສະນະທຳມະດາກໍບໍ່ຜິດ:
1. ອະນິດຈະຕາ (ອະນິດຈາ) ຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ
2. ທຸກຂະຕາ (ທຸກຂ໌) ຄວາມເປັນທຸກ (ທົນຢູ່ບໍ່ໄດ້)
3. ອະນັດຕະຕາ (ອະນັດຕາ) ຄວາມເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ (ບໍ່ແມ່ນເຮົາ, ບໍ່ແມ່ນເຂົາ)
ສັງຂານທັງຫລາຍ ບໍ່ວ່າຈະມີວິນຍານຫລືບໍ່ມີວິນຍານເຊັ່ນ: ຄົນ, ສັດ, ວັດຖຸສິ່ງຂອງຕ່າງໆຍ່ອມບໍ່ທ່ຽງ ມີຄວາມຜັນແປໄປເປັນທຳມະດາ, ເປັນທຸກ ບໍ່ສາມາດຄົງສະພາບດັ່ງເດີມໄວ້ໄດ້ ແລະບໍ່ແມ່ນຕົວແມ່ນຕົນ ບໍ່ແມ່ນເຮົາ ແມ່ນເຂົາ. ສະນັ້ນ ຈະບັງຄັບບັນຊາບໍ່ໄດ້. ການຮັບຮູ້ພຣະໄຕລັກຂອງຄົນເຮົາສາມາດແບ່ງໄດ້ຫລາຍລະດັບ ຂື້ນກັບລະດັບປັນຍາຂອງແຕ່ລະຄົນ. ສຳລັບຄົນທຳມະດາ ກໍສາມາດຮູ້ໄດ້ເຊັ່ນ: ອ່ານໜັງສື, ສູດມົນ ຫລື ສັງເກດເຫັນສິ່ງຂອງຫລືສະພາບແວດລ້ອມອ້ອມຕົວມີການເກີດຂື້ນ ຕັ້ງຢູ່ ແລະດັບໄປ. ການຮູ້ແບບນີ້ເປັນພຽງຄວາມຮູ້ໃນລະດັບການຮຽນ, ການຟັງ, ການຄິດ, ການສັງເກດ ຫລືຈະເອີ້ນວ່າເປັນຄວາມຮູ້ແບບຜິວເຜີນກໍວ່າໄດ້.
ການເຫັນພຣະໄຕຣລັກຈາກພາວະນາປັນຍາ ເຊິ່ງເກີດຈາກການປະຕິບັດວິປັດສະນາກຳມະຖານເປັນການເຫັນພຣະໄຕຣລັກຢ່າງແທ້ຈິງ, ເຂົ້າໃຈຢ່າງທ່ອງແທ້ ແລະຫາຍຄວາມສົງໄສ. ສາມາດລະຄວາມຢືດໝັ້ນຖືວ່າໝັ້ນວ່າງຮ່າງກາຍຂອງເຮົາກໍດີ ຂອງຜູ້ອື່ນກໍດີບໍ່ແມ່ນຕົວແມ່ນຕົນ ບໍ່ແມ່ນເຮົາບໍ່ແມ່ນເຂົາ ມັນເປັນພຽງແຕ່ທາດ 4 ຂັ້ນ 5 ປະກອບກັນເປັນຮູບເທົ່ານັ້ນ (ລະສັກກາຍະທິດຖີ). ບຸກຄົນໃດເຫັນພຣະໄຕຣລັກໃນຂັ້ນນີ້ຈະກ້າວເປັນພຣະອະຣິຍະບຸກຄົນ (ພຣະໂສດາບັນ) ໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນ. ຢາກເຫັນພຣະໄຕຣລັກໃນຂັ້ນນີ້ຕ້ອງປະຕິບັດ ວິປັດສະນາກຳມະຖານ ຈິ່ງຈະເຫັນໄດ້.
-----------------
ອະກຸສົນມູນແມ່ນຫຍັງ? ມີຄວາມສຳຄັນແນວໃດ? ອະກຸສົນມູນ ຫລືກິເລດ 3 ຕົວຄືຮາກເຫງົ້າຂອງຄວາມຊົ່ວທັງຫລາຍທີ່ນອນຢູ່ໃນໃຈຂອງສັບພະສັດ. ຖ້າມີກິເລດ 3 ຕົວນີ້ແລ້ວ ເຖິງບໍ່ໄດ້ເວົ້າກໍຕາມ ບໍ່ໄດ້ກະທຳກໍຕາມ ຄວາມຊົ່ວກໍຍັງເກີດຂື້ນໄດ້ ແລະເປັນຫົນທາງໃຫ້ສັດທັງຫລາຍໄປຕົກ ອະບາຍຍະພູມ (ນະຣົກ, ເປດ, ອະສຸຣະກາຍ ສັດເດຍລະສານ). ຖ້າບຸກຄົນໃດລະກິເລດ 3 ຕົວນີ້ ຍ່ອມປິດປະຕູອະບາຍຍະພູມ ຄວາມສຸກຍ່ອມເກີດຂື້ນແລະບັນລຸມັກ ຜົນ ນິພານໃນທີ່ສຸດ.
1. ໂລພະ ຄວາມຢາກໄດ້
2. ໂທສະ ຄວາມຄິດທຳຮ້າຍຜູ້ອື່ນ
3. ໂມຫະ ຄວາມຫລົງ
ໂລພະ ຄືຄວາມຢາກໄດ້ຈົນໄຮ້ສະຕິ ບໍ່ສົນວ່າຈະຖືກຫລືຜິດ ຈະກະທຳທຸກຢ່າງຂໍພຽງຫ້ໄດ້ສິ່ງນັ້ນມາ ຈົນເປັນເຫດໃຫ້ກະທຳຊົ່ວແລະມີຄວາມເຫັນແກ່ຕົວ (ແຕ່ຄວາມຢາກໄດ້ທີ່ບໍ່ຜິດສີລະທຳນັ້ນຖືວ່າບໍ່ເປັນຫຍັງ).
ໂທສະ ຄືຄວາມຄິດຄຽດແຄ້ນ ຄິດຢາກແກ້ແຄ້ນ ຫລືທຳຮ້າຍຜູ້ອື່ນທີ່ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງ ຫລື ຂັດຂວາງຜົນປະໂຫຍດຕົນເອງ ຈິ່ງໄປສູ່ການກະທຳຊົ່ວສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ຜູ້ອື່ນ.
ໂມຫະ ຄືຄວາມຫລົງ ຄວາມບໍ່ຮູ້ຄວາມຈິງ ເຫັນຜິດຈາກທຳນອງຄອງທຳ ເຫັນຜິດເປັນຖືກ ເຫັນຖືກເປັນຜິດ (ເຫັນກົງຈັກເປັນດອກບົວ) ຂາດສະຕິ.
ຖ້າຢາກກຳຈັດ ອະກຸສົນ ຫລື ກິເລດ 3 ຕົວນີ້ຕ້ອງມີ ທານ ສິນ ພາວະນາ ເພາະວ່າທານຈະກຳຈັດໂລພະ, ສິນຈະກຳຈັດໂທສະ ແລະພາວະນາຈະກຳຈັດໂມຫະ.
ສ່ວນ ກຸສົນມູນ ນັ້ນຄືຮາກເຫງົ້າຂອງຄວາມດີ. ຖ້າບຸກຄົນໃດຫາກກຳຈັດໂລພະ ໂທສະ ໂມຫະ ດ້ວຍບຸກກິຣິຍາວັດຖຸ 3 ຄື ທານ ສິນ ພາວະນາແລ້ວ ຍ່ອມເປັນບຸກຄົນຜູ້ປະກອບດ້ວຍກຸສົນມູນ 3 ຢ່າງ:
1. ອະໂລພະ ບໍ່ຢາກໄດ້
2. ອະໂທສະ ບໍ່ຄິດປອງຮ້າຍ, ທຳຮ້າຍຜູ້ອື່ນ
3. ອະໂມຫະ ບໍ່ຫລົງ
-----------------------
ການໄຫວ້ພຣະຮັບສິນຕ້ອງມີຂັນ 5 (ທຽນ 5 ຄູ່ ດອກໄມ້ 5 ຄູ່) ໄຕ້ທຽນ ແລ້ວຂາບລົງ 3 ເທື່ອ ແລ້ວເລີ່ມພິທີ
ນະໂມ ຕັດສະ ພະຄະວະໂຕ ອະຣະຫະໂຕ ສຳມາສຳພຸດທັດສະ (ວ່າ 3 ເທື່ອ)
ຄືອະນິສົງຂອງການຟັງທັມມີ 5 ຢ່າງ:
1. ຜູ້ຟັງຍ່ອມໄດ້ຟັງສິ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຟັງ
2. ສິ່ງໃດເຄີຍຟັງແລ້ວແຕ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈ ຍ່ອມເຂົ້າໃຈສິ່ງນັ້ນ
3. ບັນເທົາຄວາມສົງເສຍໄດ້ (ຫາຍສົງໄສ)
4. ທຳຄວາມເຫັນໃຫ້ຖືກຕ້ອງ
5. ຈິດຂອງຜູ້ຟັງຍ່ອມຜ່ອງໃສ
ການຕັ້ງໃຈຟັງທັມ ຈິດຂອງຜູ້ຟັງຍ່ອມສະຫງົບ ປາສະຈາກການກະທຳທຸຈະຣິດ 3 (ກາຍທຸຈະຣິດ, ວາຈີທຸຈະຣິດ ແລະມະໂນທຸຈະຣິດ) ເປັນການຮັກສາສິນ, ຈະເຣີນສະມາທິ ແລະເພີ່ມພູນປັນຍາໄປໃນໂຕ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ວ່າທ່ານຈະຟັງທັມດ້ວຍຈຸດປະສົງໃດກໍຕາມຍ່ອມເປັນຜົນດີແກ່ຊີວິດຂອງຜູ້ຟັງໂດຍປະຣິຍາຍ.
1. ຟັງເພື່ອເອົາບຸນ ຄືຕັ້ງໃຈຟັງຈະເຂົ້າໃຈບໍ່ເຂົ້າໃຈກໍຕາມກໍໄດ້ບຸນເພາະການຕັ້ງໃຈຟັງເປັນການຮັກສາສິນໄປໃນຕົວ.
2. ຟັງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຄວາມຮູ້ ຄືຕ້ອງຟັງໃຫ້ລະອຽດເລິກເຊິ່ງ ທຳຄວາມເຂົ້າໃຈແລະມີການຈົດບັນທຶກໄວ້ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ລື່ມ
3. ຟັງເພື່ອເປັນອຸປະນິດໄສ-ປັດໄຈ ຄືຟັງພໍສ້າງນິດໄສໃຫ້ເປັນຄົນຟັງທັມ ຈະຕັ້ງໃຈຟັງເລັກໆໜ້ອຍ
4. ຟັງເພື່ອປະຕິບັດ ໂດຍການກຳນົດສຽງກະທົບທີ່ຫູ (ເວລາໄດ້ຍິນສຽງ ກຳນົດວ່າຍິນໜໍ ຍິນໜໍ) ຕາມສະຕິປັດຖານ
5. ຟັງເພື່ອອຸທິດສ່ວນບຸນກຸສົນ ຄືຕ້ອງການອຸທິດສ່ວນກຸສົນໄປໃຫ້ຍາຕິພີ່ນ້ອງທີ່ຕາຍໄປ
6. ຟັງເພື່ອກວດກາເບິ່ງຜົນຂອງການປະຕິບັດ (ໂດຍສະເພາະຟັງເທສະນາກ່ຽວກັບລະດັບວິປັສສະນາຍານ)
------------------------
ພວກເຮົາໂຊກດີຫລາຍທີ່ໄດ້ເກີດເປັນມະນຸດ ເພາະເຫັນໄດ້ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າການເກີດເປັນມະນຸດນັ້ນມີຄວາມສຸກຫລາຍກວ່າສັດຫລາຍພັນເທົ່າ. ຍິ່ງເກີດເປັນມະນຸດແລ້ວຍັງ...
